شاید خیلی از ماها بگیم عشق وجود نداره الکیه یا هوس هست یا بعضی از ماها بگیم من اصلا" عاشق نمیشم یا امکان نداره عاشق شم(مثل قبلا" خودم) ولی به نظرم هر ادمی یک نیمه گمشده داره که روزی اگر به اون برسه عاشق میشه که کل زندگیشو تشکیل میده و خدا نکنه روزی که اون عشق یک طرفه باشه یا به جدایی کشیده بشه که باعث نابودی فرد میشه از اون بدتر این که خودت میدونی اضافی هستی ولی به اون رابطه ادامه میدی یعنی مجبوری ادامش بدی چون ادامه ندی انگار یه چیزی تو زندگیت نیست همه چی داری ولی بازم فکر میکنی هیچی نداری اولین پست وبلاگو با این عنوان اغاز کردم که علت تصمیم هایی که تو زندگیم گرفتم رو متوجه بشید.
تاحالا شده؟ بری سرکار سعی کنی پیشرفت کنی؟ که پیشرفت زندگیتو با عشقت تقسیم کنی؟
سعی کنی هرکاری بکنی عشقت خوشحال بشه؟ با اینی که ته دلت مطمعن بودی اون به چشمش نمیاد؟ دلش پیش یکی دیگست؟
از خیلی چیزهات بگذری؟ خیلی حرفهارو تحمل کنی به خاطر عشقت؟ ولی اخرش میدونستی عشقت دلش پیش یکی دیگست
شده بری غرورتو بزاری زیر پا؟ معذرت خواهی کنی؟ ولی عشقت بگه برام مردی
میدونم اسم همه این ها حماقته ولی من یک بار حماقت کردم که به قیمت تغییر رفتار و تصمیم های زندگیم تموم شد
چه قدر بد عاشق کسی بشی که هیچ بویی از عاشقی نبرده :(
درباره این سایت